مدیرکل مقابله با عرضه ستاد مبارزه با موادمخدر گفت: سوداگران مرگ با هدف گذاری خود بر بافت سنی غالب در جامعه مصرف کننده کشور یعنی نوجوانان و جوانان و روحیات هیجانی و احساس گرایانه این اقشار، درصدد تولید و ترویج مواد پرخطری چون «کراک افغانی» و نیز محرک های قوی روانی و بسیار مخرب همچون «شیشه» هستند و همه روزه با عرضه این قبیل مواد در اشکال متفاوت و با اسامی جوان پسند، به گرمی بازار تهیه و توزیع مواد دامن می زنند.

علی علی اکبریان در گفت وگو با ایسنا، اظهار داشت: پیوند زنجیره ای مباحث، قاچاق، ترانزیت، توزیع و سوءمصرف موادمخدر و ارزش افزوده فراوان ناشی از سوداگری مواد در هر یک از این مقوله ها که تجارت موادمخدر را در زمره سه صنعت اول سودآور جهان قرار داده، همواره به عنوان مانعی بزرگ بر سر راه برخورد موثر با این پدیده به شمار می رود.

وی با اشاره به اینکه در حال حاضر شاهد درگیری بسیاری از حکومت ها و گروه ها، احزاب سیاسی و شخصیت های ذی نفوذ دنیا با این موضوع هستیم، افزود: این روند تا جایی ادامه داشته که نه تنها از حجم این ارتباطات دو سویه کاسته نشده، بلکه افزایش هم یافته است.

رشد 15 درصدی تولید مواد در افغانستان نسبت به سالهای گذشته

مدیرکل مقابله با عرضه ستاد مبارزه با موادمخدر تصریح کرد: روند تولید و توزیع موادمخدر نشان می دهد که هر ساله بر میزان و حجم تولید موادمخدر سنتی نیز افزوده می شود؛ به طوری که در سال جاری برآوردهای دفتر کنترل جرم و موادمخدر سازمان ملل (UNODC) حاکی از رشد 15 درصدی تولید مواد در افغانستان به عنوان بزرگ ترین کشت کننده خشخاش و اولین تولیدکننده مواد سنتی برپایه تریاک است.

علی اکبریان ادامه داد: بخشی از معضلاتی که دامن گیر جامعه ما در مقوله سوءمصرف موادمخدر است، متأثر از تحولات جهانی بروز یافته در این عرصه است، اما قطعا نباید از دخالت هدفمند کشورهای عضو ائتلاف غرب به رهبری آمریکا در تولید و قاچاق موادی پرخطر چون کراک افغانی یا هرویین کریستال به مقصد ایران با هدف درگیر ساختن نظام با چالش هایی بزرگ در این حیطه در طول سال های 2002 میلادی تاکنون چشم پوشید.

وی ادامه داد: یکی از عوامل اثبات کننده، جهت دار بودن کشت و تولید مواد در افغانستان و هدف گذاری آن توسط کشورهای معاند با نظام که در افغانستان حضوری فعال دارند، کشیده شدن بیش از پیش کشت خشخاش به شهرهای هم مرز یا نزدیک به مرزهای شرقی ایران است و تغییر روند تولید مواد به سمت موادی با قابلیت توزیع و مصرف در ایران در نقطه مقابل کاهش تولید موادی چون مرفین که قابلیت ترانزیت به سمت کشورهای غربی را دارد است.